Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης

Γιάννης Ρίτσος:

Στον αδελφό μου Τάσο Λειβαδίτη                                                                   

Από καιρό τους περίμενες με δέος. Και ήρθαν.

Ήρθαν οι νεκροί σου και σε πήραν

μες στο νυχτερινό ψιλόβροχο. Στάθηκες λίγο

με βρεγμένα μαλλιά, με βρεγμένο σακάκι

κάτω απ’ το φανοστάτη της πλατείας Μεταξουργείου,

ακούγοντας απ’ τις ταβέρνες τις φωνές των μεθυσμένων,

και τα παλιά λαϊκά τραγούδια που ’χες αγαπήσει,

και πιο μακριά τα επαναστατικά συνθήματα των απεργών

οικοδόμων,

ήσυχος επιτέλους, ολότελα κρυμμένος

στη σκιά της μεγάλης εκείνης σημαίας

που ’χε υψώσει αλαλάζοντας ο λαός. Τώρα

αποκοιμήθηκες σ’ ένα βαθύ χαμόγελο, γνωρίζοντας

πως οι νεκροί δεν γερνούν πια, δεν διαψεύδονται κι ούτε

πεθαίνουν.

Όμως την πίκρα τη δική μας ποιος θα τη λογαριάσει

έτσι που μείναμε έρημοι μπροστά στην πιο κλεισμένη

πόρτα;

Αθήνα 30.Χ – 9.ΧΙ.89

Μανόλης Πρατικάκης:

…Το χειρουργείο κράτησε περίπου επτά ώρες.  …Τον πλησίασα. Του είπα χαμηλόφωνα πως όλα θα πάνε καλά. Με κοίταξε με εκείνο το αθώο υγρό ευγενές βλέμμα, γεμάτο πραότητα και εμπιστοσύνη. Μου ένευε πως ναι. Είμαι σίγουρος πως δεν το πίστευε… Άραγε ήξερε; Και σε ποιο βαθμό; Σιγά σιγά βυθίζονταν σε μια ήρεμη νάρκη. Ουρία και κρεατινίνη στα ύψη, λόγω πλήρους νεφρικής ανεπάρκειας. Οι γιατροί εξακολουθούσαν να κάνουν διάφορες απονενοημένες ενέργειες. Αλλά, όλοι ξέραμε ότι δεν υπήρχε πια γυρισμός.

Ο Μίκης Θεοδωράκης:

…Αθήνα, 1960. Νέα Σμύρνη. Την ώρα από παίζω το Adagio από το Piano Concerto «Ελικών», χτυπά η πόρτα. Ο Τάσος Λειβαδίτης. Με παρακαλεί να συνεχίσω. Όταν τελειώνω, σηκώνομαι, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και ο Λειβαδίτης μου λέει: «Όσο έπαιζες, έγραφα λόγια πάνω στη μουσική σου!». Είναι το τραγούδι «Μάνα μου και Παναγιά», η μεγάλη επιτυχία του Μπιθικώτση το καλοκαίρι του 1961.

Νικηφόρος Βρεττάκος:

…Για τον Τάσο Λειβαδίτη αξίζει να ειπωθούν πολλά πράγματα και ασφαλώς θα ειπωθούν περισσότερα, όταν η πνευματική σύγχυση που επικρατεί στον τόπο μας θα πάψει πια να υπάρχει. Είναι ένας ποιητής που διαρκώς θα αποκαλύπτεται.

Κώστας Κουλουφάκος:

…Ο Λειβαδίτης ένιωσε έναν τρομερό συγκλονισμό και αυτός ο κλονισμός είναι ακριβώς, κατά τη γνώμη μου, το στοιχείο που οδηγεί στη μετάβαση από τη μία περίοδο στην άλλη, που ολοκληρώνεται με τα ποιήματα αυτά που ονομάστηκαν Ποίηση της ήττας.

Κώστας Γεωργουσόπουλος

…Αυτή η ωριμότητα τον συμβίβασε με το τετελεσμένο γεγονός του μοιραίου τέλους και με τη βεβαιότητα πως μόνον η αναμονή στο Τρίστρατο, έρμαιο των ανέμων, είναι ο άνθρωπος και η μόνη επανάσταση που αξίζει τον κόπο να υπηρετήσεις είναι ο σεβασμός, η ανοχή, η συγχώρεση του αδελφού, του συντρόφου και του εχθρού και της ελπίδας, μήπως και καταδεχθεί να μιλήσει ο Θεός, έστω με τη σιωπή του…

Τάσος Βουρνάς:

…μια μέρα ήρθε ένα χιλιοδιπλωμένο και βασανισμένο χαρτάκι να προστεθεί στις απανωτές μαρτυρίες που έφταναν ΑΠΟ ΚΕΙ. Ένα ποίημα. Υπογραφή: ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ. Τίτλος «Μη σημαδέψεις την καρδιά μου». Το διαβά­σαμε άπληστα, περισσότερο για να γνωρίσουμε τις αντιδράσεις ενός ποιη­τή παρά από διάθεση της στιγμής για να επικοινωνήσουμε με την ποίηση. Και όταν σηκώσαμε τα κεφάλια μας οι λίγοι άνθρωποι που ήμαστε σκυμμένοι πάνω από τα χειρόγραφα ανακαλύψαμε στα μάτια μας τα ομηρικά νήπια δάκρυα.

Σόνια Ιλίνσκαγια-Αλεξανδροπούλου:

…Παρακολουθώντας, μέσα από την ποίηση του Λειβαδίτη, τη ροή από κατακτήσεις και απώλειες που συνθέτουν τον ανθρώπινο βίο, διαπιστώνουμε πως στην ώριμη δημιουργία του τον κυρίαρχο τόνο δίνουν οι απώλειες με το πιο μόνιμο, το πιο επίμονο μοτίβο την περιπέτεια του οράματος, την τύχη που είχαν τα «όνειρα της νεότητας»: «Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας κι ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.»