Τα κάτοπτρα

Γιώργος Δουατζής

Σιωπή προστάζουν οι σοφοί, οι απώλειες, οι απουσίες. Αλαλία, για να μάθεις, να νιώσεις, να
αφουγκραστείς. Για να εισπράξεις ήχους που παράβλεπες για χρόνια. Όπως τους ήχους της
αναπνοής, της καρδιάς, της ροής του αίματος, της ζωής. Σιωπή, για να μπει στα κύτταρά σου η
σοφία των αιώνων που έρχεται ήρεμα κι απλά, όπως ένας υπέροχος οιωνός για τα μελλούμενα.
Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει μέλλον.
Αυτές οι πανάξιες, οι γόνιμες σιωπές με έμαθαν πως κάθε έννοια που προσλαμβάνω
απειλείται από την αναίρεση της αλήθειας της. Αλλά αυτή είναι ίσως η μόνη απειλή που δεν
προκαλεί φόβο. Ίσως λόγω της υποδόριας υπόσχεσης για την επικείμενη γέννα της επόμενης
αλήθειας, που κι αυτή θα αναιρεθεί. Σαν τον κύκλο της ζωής. Γεννιούνται, ζουν, πεθαίνουν οι
αλήθειες. Συχνά, η απουσία τους φτιάχνει κενό, η απώλεια γεννάει πόνο. Αλλά εκεί, ακριβώς εκεί,
καταμεσής του κενού δοκιμάζεται η σκέψη, κι ο χώρος άπλετος να κινηθούν νους και ψυχή, με
οδυνηρό κόστος, μιας και χωρίς πόνο δεν υπάρχουν γέννες. Για να γεννήσουν σκέψη οι αναμνήσεις,
για να επαναδιαταχθεί επαγωγικά η μνήμη.