Μαργαρίτες

Χρυσοξένη Προκοπάκη

Βαλίτσες απελπισμένων προορισμών

…«Μπορώ να σας φωνάζω μαμά;» την είχα ρωτήσει όταν πρωτοήρθε στο σπίτι μας. Έφυγε από το δικό της και εγκαταστάθηκε στο δικό μας. «Και βέβαια μπορείς» μου είχε απαντήσει. Η κυρία Ευδοκία ήταν χαρούμενη πια. Δεν ήταν μόνη της. Ήμασταν όλοι μαζί. Έφερε μαζί της και δυο κορίτσια. Ανιψιές της. Εγκαταστάθηκαν κι αυτές μαζί μας. Είναι δίδυμες. Από γεννησιμιού τους. Η μία κοιτάζει τον εαυτό της στο πρόσωπο της άλλης. Θέλουν να γίνουν ζωγράφοι. Έχουν όλα τα σύνεργα: πινέλα, καμβάδες, χρώματα. Ζωγραφίζουν τη ζωή τους και περιμένουν να έρθει η ώρα για να το σκάσουν. Ή έτσι νομίζω εγώ.

…Δεν αγαπάμε κανέναν ανιδιοτελώς, ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μισούμε τα βλέφαρά μας που πέφτουν για να κοιμηθούμε, γιατί μας κρατάνε μακριά απ’ τη ζωή. Δεν αγαπάμε τη ζωή μας από ενοχές για όσα παραλείψαμε να κάνουμε κάποτε. Και οι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στο σπίτι και στη ζωή μας με την ίδια πάντα ευκολία, σαν να μην έχει τίποτα προηγηθεί, σαν να μην μας έβλαψαν ποτέ.

…Με νύχια και με δόντια κρατιόνταν ακόμα οι ισορροπίες. Ήταν πια ολοφάνερο ότι από ώρα σε ώρα το τεράστιο οικοδόμημα που λεγόταν οικογένεια θα κατέρρεε. Τα θεμέλια είχαν ήδη αρχίσει να τρίζουν. Ο κήπος, ο άλλοτε φροντισμένος, γινόταν όλο και πιο εχθρικός. Μόνο το πηγάδι μπορούσε ακόμα να μας σώσει. Κι αυτό παρέμενε στεγνό. Πότε θα γέμιζε νερό; Πότε θα έβρεχε επιτέλους;

…Τα παιδικά μας χρόνια είναι ανελέητα. Επιστρέφουν τις στιγμές εκείνες που νομίζεις ότι δεν τα έχεις πια ανάγκη και σε δαγκώνουν στο λαιμό, για να σου θυμίσουν ότι κάποτε ήσουν ένας άλλος. Πόσο μοιάζεις τώρα μ’ αυτόν τον άλλο; Τα παιδικά σου χρόνια επιστρέφουν για να σε ξυπνήσουν απ’ το λήθαργο της ενηλικίωσης.