Η κόκκινη κουρτίνα

Jules Barbey d’ Aurevilly

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΥΡΤΙΝΑ, Jules Barbey d’ Aurevilly

«Διέμενα εκεί περίπου ένα εξάμηνο, ήρεμος όσο κι οι οικοδεσπότες μου. Ποτέ δεν τους είχα ακούσει να αναφέρονται στην ύπαρξη του προσώπου που θα συναντούσα στο σπίτι τους. Μια μέρα, κατεβαίνοντας για το δείπνο τη συνηθισμένη ώρα, είδα σε μιαν άκρη της τραπεζαρίας μια υψηλόσωμη νεαρή, όρθια στις μύτες των ποδιών της, να κρεμά το καπέλο της από τις κορδέλες του σε μια κρεμάστρα, όπως μια γυναίκα που αισθάνεται σαν στο σπίτι της όπου μόλις έχει επιστρέψει. Οι έντονες καμπύλες της και το εξαίσιο παράστημα μιας χορεύτριας προβάλλονταν στην προσπάθειά της να κρεμάσει το καπέλο. Το σώμα της ήταν αιχμάλωτο (αυτή είναι η ακριβής λέξη, τόσο πολύ ασφυκτιούσε!) μέσα στον αστραφτερό κορσέ ενός πράσινου μεταξωτού υφάσματος με κρόσσια που έπεφταν πάνω στο λευκό φόρεμά της, φόρεμα παλαιάς εποχής που αναδείκνυε φιλάρεσκα τους γλουτούς… Όταν αντιλήφθηκε την παρουσία μου, με τα χέρια ακόμη στον αέρα, έστρεψε το κεφάλι της κι αποκάλυψε το πρόσωπό της. Συνέχισε ατάραχη, σαν να μην ήμουν εκεί, να τακτοποιεί το καπέλο και να ισιώνει προσεκτικά τις κορδέλες του. Εγώ ήμουν εκεί, όρθιος, και περίμενα να με προσέξει, για να τη χαιρετήσω. Επιτέλους έπαψε να ασχολείται με το καπέλο της και μου έκανε την τιμή να με κοιτάξει με δυο μάτια μαύρα, πολύ ψυχρά…

…»Η κόρη τους! Ήταν αδύνατον αυτό το κορίτσι να είναι η κόρη αυτών των ανθρώπων! Όχι ότι τα ωραιότερα κορίτσια του κόσμου δεν μπορούν να γεννηθούν από οποιοδήποτε είδος ανθρώπων. Γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις… όπως κι εσείς, φαντάζομαι. Προφανώς, ένα άσχημο μπορεί να δημιουργήσει ένα ωραίο πλάσμα. Όμως εκείνη!, ανάμεσα σε εκείνη και σε εκείνους, υπήρχε μια άβυσσος, μια άβυσσος φυλετικής διαφοράς… Σύμφωνα με τη φυσιολογία, αν μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτή τη λόγια λέξη, λέξη άλλωστε της δικιάς σας κι όχι της δικιάς μου εποχής, θα την ξεχώριζε κανείς μόνο και μόνο για το ύφος της, μοναδικό για μια τόσο νεαρή ύπαρξη, ένα ύφος αδιαπέραστο, απροσδιόριστο. Βλέποντάς την κανείς δεν θα έλεγε: “Να ένα ωραίο κορίτσι!” όπως θα έλεγε για όλα τα ωραία κορίτσια που συναντά τυχαία κι έπειτα τα λησμονεί για πάντα. Αλλά αυτό το ύφος… που τη διέκρινε από τους γονείς της κι από όλους τους άλλους ανθρώπους, των οποίων ούτε τα πάθη ούτε τα συναισθήματα μοιραζόταν, καθήλωνε… επί τόπου… Η Ινφάντα με το σκυλάκι του Βελάσκεθ, αν γνωρίζετε τον πίνακα, θα μπορούσε να σας δώσει μια ιδέα για το ύφος της, που δεν ήταν ούτε υπερήφανο ούτε περιφρονητικό ούτε ακατάδεκτο, γιατί απλούστατα όταν κάποιος μπαίνει στον κόπο να δείχνει ακατάδεκτος ή περιφρονητικός απέναντι στους άλλους, είναι σαν να τους δηλώνει ότι υπάρχουν, ενώ το δικό της αδιαπέραστο ύφος τους δηλώνει: “Για μένα, δεν υπάρχετε”. Ομολογώ ότι η φυσιογνωμία της, την πρώτη ημέρα και τις ημέρες που ακολούθησαν, μου δημιούργησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα μέχρι σήμερα. Πώς αυτό το ευσταλές πλάσμα μπορεί να προέρχεται από αυτόν το χοντρό ανθρωπάκο με την κιτρινοπράσινη ρεντιγκότα και το άσπρο γιλέκο, με το πρόσωπο στο χρώμα της μαρμελάδας που παρασκεύαζε η γυναίκα του, με το εξόγκωμα στον αυχένα που ξεχείλιζε από τον κεντημένο γιακά του, κι ο οποίος επιπλέον ψεύδιζε;… Για τον πατέρα, θα μπορούσα να προσπεράσω μια τέτοιου είδους ερώτηση, αλλά για τη μητέρα αδυνατούσα να λύσω την απορία μου. Η δεσποινίς Αλμπερτίν (ήταν το όνομα της υψιπετούς αρχιδούκισσας που επέμφθη εξ ουρανού, ωσάν ο ουρανός να ήθελε να εμπαίξει το ζεύγος αυτών των αστών), η δεσποινίς Αλμπερτίν, αποκαλούμενη από τους γονείς της Αλμπέρτ χάριν συντομίας, όνομα που ταίριαζε περισσότερο στην όψη της και στην προσωπικότητά της, δεν έμοιαζε να είναι κόρη ούτε του ενός ούτε της άλλης… Στο πρώτο δείπνο, όπως και στα επόμενα, μου φάνηκε πως ήταν ένα κορίτσι με καλή ανατροφή, χωρίς προσποίηση, συνήθως σιωπηλό, κι όταν σπανίως μιλούσε, εκφραζόταν με όμορφα και μετρημένα λόγια… Κατά τα άλλα, διέθετε ένα πνεύμα οξύ που εγώ, εκείνες τις ημέρες, δεν το υποψιαζόμουν, πνεύμα το οποίο δεν της δόθηκε η ευκαιρία να επιδείξει κατά τη διάρκεια των γευμάτων μας. Με την παρουσία της κόρης τους, οι δύο ηλικιωμένοι έπαψαν να κουτσομπολεύουν. Δεν ασχολούνταν πια με τα μικρά σκάνδαλα της πόλης. Στο τραπέζι, οι συζητήσεις περιστρέφονταν αποκλειστικά και μόνο σε ενδιαφέροντα θέματα όπως η βροχή και ο καλός καιρός. Επίσης, η δεσποινίς Αλμπερτίν ή Αλμπέρτ, που στην αρχή με είχε καταπλήξει τόσο πολύ με την απάθειά της, μην έχοντας τίποτα άλλο να μου προσφέρει, μου πρόσφερε την αδιαφορία της… Αν την είχα συναντήσει στον κύκλο μου, το απρόσιτο ύφος της θα με είχε σχεδόν προσβάλει… Ήταν ένα κορίτσι με το οποίο δεν θα μπορούσα να ερωτοτροπήσω… έστω και με τα μάτια. Η θέση μου απέναντί της, ως ενοικιαστής στο σπίτι των γονιών της, ήταν λεπτή και με ένα τίποτα μπορούσε να παρεξηγηθεί… Δεν ήταν αρκετά κοντά ή αρκετά μακριά στη ζωή μου, ώστε η παρουσία της να σημαίνει κάτι για μένα… και πολύ σύντομα, με φυσικότητα, χωρίς οποιαδήποτε πρόθεση, απάντησα στην απάθειά της με την πλήρη αδιαφορία μου.

»Η απάθειά της κι η αδιαφορία μου διατηρήθηκαν για πολύ, και από την πλευρά μου και από τη δική της. Μεταξύ μας υπήρχε απλώς μια τυπική ευγένεια. Εκείνη για μένα ήταν μια παρουσία, τίποτα περισσότερο. Κι εγώ, τι ήμουν για εκείνη;… Στο τραπέζι −μόνο εκεί συναντιόμασταν− κοιτούσε περισσότερο ένα ποτήρι ή μια αλατιέρα παρά εμένα… Τα λόγια της, πάντα όμορφα και εύστοχα, όμως άνευ σημασίας, δεν μου αποκάλυψαν ποτέ τα μυστικά του χαρακτήρα της. Άλλωστε, δεν με ενδιέφερε… Θα μπορούσα σε όλη μου τη ζωή να μη δώσω καμία σημασία σε εκείνο το ήρεμο και ακατάδεκτο κορίτσι με το παρωχημένο ύφος της Ινφάντας… Όμως της έδωσα σημασία, έπειτα από ένα συμβάν που θα σας διηγηθώ, ένα συμβάν που με χτύπησε όπως ο κεραυνός, κεραυνός χωρίς βροντή, κεραυνός εν αιθρία!»