Ημιτελείς

Χρυσοξένη Προκοπάκη

Ποια είναι η στιγμή που αποφασίζεις να αλλάξεις κάτι; Πώς την αναγνωρίζεις αυτή τη σωτήρια στιγμή; Τι συμβαίνει τότε μέσα στο μυαλό σου; Άραγε εσύ αποφασίζεις ή απλώς ακολουθείς τις αποφάσεις των άλλων; Με τι μοιάζουν οι μεγάλες αποφάσεις; Πώς μπορώ να τις αντιληφθώ για να μη χάσω άλλο χρόνο; Να μη χάσω τον εαυτό μου. «Τίποτα δεν άλλαξε κι όμως όλα υπάρχουν μ’ έναν άλλο τρόπο… Επιτέλους μου συμβαίνει μια περιπέτεια· εγώ οργώνω τη νύχτα, είμαι ευτυχισμένος σαν ήρωας μυθιστορήματος».[1] Ο Σαρτρ μονολογεί στο μπαλκόνι καπνίζοντας. Μετράει τα αυτοκίνητα που περνάνε, όπως κάναμε κάποτε εγώ και ο μπαμπάς. Έπειτα γυρίζει το αλλήθωρο βλέμμα του και με κοιτάζει. Ίσως να περιμένει να του πω κι εγώ με τη σειρά μου μια μεγάλη σοφία. Τον απογοητεύω με τη σιωπή μου. Συνεχίζει να μετράει τα αυτοκίνητα. Βρίσκει ένα νόημα ακόμα και στην πιο ανόητη πράξη. Έπειτα μου λέει: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο αλλά και πιο δύσκολο ταυτόχρονα από το να εκπληρώνεις το καθήκον σου»[2]. Αυτοί οι φιλόσοφοι δεν σου δίνουν ποτέ μια ξεκάθαρη απάντηση. Πετάνε μια αμφίσημη φράση και σε αφήνουν να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. «Μα επιτέλους, δεν θα μου αποκαλύψεις ποτέ την αλήθεια;» του λέω εκνευρισμένος. Κάτι που ανακάλυψε εκείνος πριν από μένα, θα μου γλιτώσει χρόνο. Μπορεί και να με σώσει. Γιατί δεν με βοηθάει τώρα που τον έχω ανάγκη; Λίγο ακόμα να επιμείνει στη σιωπή του, και θα τον βρίσω. Θα τον πετάξω έξω με τις κλοτσιές. «Ακόμα και στην πιο ασήμαντη πράξη, υπάρχει απέραντος ηρωισμός»[3] λέει εν τέλει, και μου φυσάει τον καπνό της πίπας του στο πρόσωπο. Εξαφανίζεται. Και μένω μόνος. Ξανά. Σαν ήρωας μυθιστορήματος σε μια ημιτελή ιστορία.