Ιχνηλάτηση του Τέλους

Γιώργος Γκανέλης

ΕΙΣ ΔΙΠΛΟΥΝ

Πάντοτε έπαιζα σε δύο ταμπλό: επαίτης του χρόνου με μακροζωία ζηλευτή, καταστροφέας του εαυτού μου με δυνατότητες σωτηρίας.

Αλλά και στον δρόμο μου συναντούσα δύο ανθρώπους: ο ένας αδημονούσε να έρθει το βράδυ για να παρατηρεί τα μυγάκια στη λάμπα, ο άλλος έκρυβε το φως του ήλιου με έναν μουσαμά κι έπεφτε σε επιλόχεια κατάθλιψη.

Σημαντικό να αναφέρω και τούτο: οι αντιθέσεις στη ζωή δεν είναι ασπρόμαυρες, φαντάζουν έτσι όταν φοράς χρωματιστά γυαλιά. Εναπόκειται σε σένα να επιλέξεις κατάστημα οπτικών.

Κι αν πάρεις κατάθεση από έναν αυτόχειρα θα σου πει κι άλλα: για κάτι καπάτσες μέλισσες που αποφάσισαν να αλλάξουν λιβάδι κι έπεσαν πάνω σε ραδιενεργά άνθη, τους ρούφηξαν όλο το νέκταρ κι έφεραν τον πυρηνικό χειμώνα.

Το αν θα διανοηθούν να διαπράξουν ξανά μια τέτοια ανοησία θα εξαρτηθεί από δύο πάλι παράγοντες: από τη νικοτίνη που θα εισπνεύσουν πετώντας στα σύννεφα κι από το αν αποδεσμεύσουν το κεντρί τους την ώρα του τσιμπήματος.

Εγώ πάντως ποτέ δεν θα είμαι μοναδικός: θα έχω συνέχεια δύο προσωπεία να με παίζουν κορώνα-γράμματα.