Το γλυπτό αυτό το είδα τοποθετημένο στο πάρκο Ριζάρη, έξω από το μετρό του Ευαγγελισμού. Εκεί κοντά, περπατώντας στα μονοπάτια του πάρκου, δύο στίχοι του Samuel Beckett, τοποθετημένοι λέξη λέξη πάνω στα πλακάκια, οδηγούσαν τα βήματά μου: «Εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δεν θ’ αγαπηθώ ποτέ. Εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ».
Χωρίς να γνωρίζω την προσέγγιση του Γιώργου Λάμπρου για το γλυπτό, κάποιες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου. Αρχικά ο τίτλος Μαζικοποίηση μου άφηνε μια αρνητική απόχρωση. Περιορισμός, καθημερινότητα, ανελευθερία. Άνθρωποι τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά.
Στη δομή του γλυπτού, ωστόσο, παρατηρούσα μια δυναμικότητα. Η κίνηση έμοιαζε να προκαλείται από μια εξωτερική πηγή, μάλλον εχθρική και ο δεσμός των ανθρώπων να ενισχύει την ανθεκτικότητά τους. Θα ήθελαν άραγε να είναι ανεξάρτητοι; Κι αν αυτό οδηγούσε πιο εύκολα στο τέλος τους; (Η μειωμένη δυνατότητα κίνησης, όπως το βλέπω σήμερα που γράφω το κείμενο, μπορεί να προσφέρει αυξημένη δυνατότητα σε άλλες, λιγότερο ορατές, διαστάσεις.)
Φαντάστηκα επίσης ότι, σε γενικότερο πλαίσιο, ο κάθε άνθρωπος του γλυπτού θα μπορούσε να έχει διαφορετική σχέση με την εξωτερική πηγή. Τότε οι δεσμοί θα ήταν λιγότερο ή περισσότερο εύθραυστοι ή επιθυμητοί, ανάλογα το πρόσημο της κάθε σχέσης και τη θέση του κάθε δεσμού στη δομή.
Όλα αυτά βέβαια έγιναν λίγο κουραστικά μετά τη νοητική αδράνεια από το μετρό! Δεν προχώρησα σε άλλα σενάρια, θυμήθηκα όμως ένα στίχο του Rabindranath Tagore από το ποίημα Baby’s Way που μου ζέστανε την καρδιά.
«He knows that there is room for endless joy in mother’s little corner of a heart,
and it is sweeter far than liberty to be caught and pressed in her dear arms.»
Αλέξης Ορφανός, ποιητής
(Η συλλογή ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΧΑΪΚΟΥ του Αλέξη Ορφανού κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στίξις)
[Η φωτογραφία είναι της Στέλλας Φαλιάγκα, από το blog athenssculpures.com]