George Sand

Η Amandine-Aurore-Lucile Dupin γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1804 στο Παρίσι. Μεγάλωσε στο Νοάν, στην επαρχία του Μπερρύ, κοντά στη φύση, ελεύθερη από περιορισμούς χάρη στη γιαγιά της, μία γυναίκα ανοιχτόμυαλη, που ήταν οπαδός του Rousseau και είχε αναλάβει την ανατροφή της. Το 1822 παντρεύτηκε τον βαρόνο Casimir Dudevant και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως, δεν ήταν ευτυχισμένη στον γάμο της. Η βαρόνη –πνεύμα φωτεινό κι ασυμβίβαστο– ταξιδεύει, αρθρογραφεί, γράφει. Το λογοτεχνικό της ντεπούτο, το μυθιστόρημα Rose et Blanche (1831) ήταν προϊόν της συνεργασίας της με τον συγγραφέα Jules Sandeau, από το όνομα του οποίου επινόησε το ψευδώνυμό της, George Sand. Ακολούθησε μία λαμπρή λογοτεχνική διαδρομή. Έγραψε περισσότερα από πενήντα έργα, μεταξύ άλλων: Ιντιάνα (1832), Λέλια (1833), Ο βάλτος του διαβόλου (1846), Η μικρή Φαντέτ (1849), μία αυτοβιογραφία και άφησε μία πλούσια επιστολογραφία. Το κοινό τη λάτρευε. Ωστόσο, μια αχλύ μυστηρίου, μία αμφισβήτηση σκίαζε τη ρομαντική συγγραφέα που κάπνιζε, ντυνόταν με ανδρικά ρούχα, μαχόταν για τα δικαιώματα του γυναικείου φύλου κι ανέπτυσσε ριζοσπαστική δράση στην πολιτική. Η George Sand πίστευε πως η γνώση οδηγεί στην ελευθερία και θεωρούσε το συναίσθημα ως πνευματικό οδηγό στη ζωή. Αυτή η γυναίκα με την ασύγκριτη ενεργητικότητα, με το σφρίγος είχε μια θυελλώδη, μυθιστορηματική ζωή και η σκέψη της ήταν πάντα στα κοινωνικά ζητήματα. Υπήρξε καλή μητέρα, ακούραστη συγγραφέας, αφοσιωμένη φίλη, ενεργός πολίτης. Ενέπνευσε συγγραφείς όπως ο Balzac και ο Dostoyevsky, μουσικούς όπως ο Chopin και ο Liszt, ήταν φίλη με τον Flaubert και τον Delacroix, τη θαύμαζε ο Hugo, o Renan, o Heine… Ανάμεσα στις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής της ήταν ο ερωτικός δεσμός της με τον ποιητή Alfred de Musset και με τον συνθέτη Chopin. Από την ιστορία της εξάγουμε την πεμπτουσία του Ρομαντισμού. Πέθανε στις 8 Ιουνίου 1876. Ο Victor Hugo προσφώνησε για τη George Sand: «Κλαίω μία νεκρή, χαιρετώ μία αθάνατη!»