…Ο Γιώργος Δουατζής δεν αρκείται στη μορφή ούτε του εαυτού του, ούτε των συνανθρώπων του. Σπάει τους καθρέφτες, θρυμματίζει την όψη, αποστασιοποιείται και αποταυτίζεται απ’ αυτήν για να συλλάβει κάτι βαθύτερο, κάτι ανώτερο ως ένας τρίτος παρατηρητής. Βγαίνει από το σώμα του για να συναισθανθεί, να συμπράξει, να συμβάλει. Προσπερνά το υπάρχειν ή το πάσχειν και διεισδύει στο συνυπάρχειν ή στο συμπάσχειν. Διασχίζει την άβυσσο στο βιβλίο αυτό ο Γιώργος Δουατζής με μια γοητευτική, ερωτεύσιμη, εξομολογητική ειλικρίνεια.
Μάρθα Παπαδοπούλου
