https://pandoxeio.com/2017/04/20/deltiothiki_prokopaki/
Ονοματεπώνυμο, τίτλος:
Χρυσοξένη Προκοπάκη- Μια τυχαία Ιφιγένεια
Εκδοτικός οίκος, χρόνος έκδοσης:
Εκδόσεις Στίξις, Μάρτιος 2017
Γράψτε μας για το βιβλίο σας.
Το τρίτο μου βιβλίο, «Μια τυχαία Ιφιγένεια», είναι μάλλον ένα παιχνίδι ανάμεσα σε μένα και στους επινοημένους μου ήρωες. Η Ιφιγένεια, παρόλο που φέρει ένα βαρύ όνομα, είναι ένας καθημερινός άνθρωπος με τα μυστικά του, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, τα λάθη του. Από ένα τυχαίο γεγονός, βρίσκεται αντιμέτωπη με το παρελθόν της, τους ανθρώπους της, την ίδια της τη μοίρα. Έχει την τύχη όμως να συναντήσει τον δημιουργό της, τον συγγραφέα, και να διαπραγματευτεί τη ζωή της, πράγμα το οποίο βέβαια θα τη φέρει και αντιμέτωπη με τις ευθύνες της.
Μοιραστείτε μια ιδέα, έμπνευση και επιθυμία που σας έκαναν να το γράψετε.
Η «Ιφιγένεια» με παίδευε χρόνια, αλλά ήταν ένα δημιουργικό παίδεμα μέσα από το οποίο άλλαζα εγώ η ίδια, ωρίμαζα. Με το βιβλίο αυτό εκπληρώνω προπάντων ένα δικό μου απωθημένο, την ευκαιρία που θα ήθελα να είχαμε ως άνθρωποι, να φτιάχνουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε, να παίρνουμε μέρος στο κομμάτι της δημιουργίας μας και να μην είμαστε τόσο αφημένοι στα τυχαία γεγονότα. Βέβαια, θεωρώ ότι, παρά τους αστάθμητους παράγοντες που αδυνατούμε να ελέγξουμε οι ίδιοι, μέχρι ένα σημείο μπορούμε να κατευθύνουμε τα ηνία της ζωής μας.
Συστήστε μας έναν χαρακτήρα του.
Θα σας συστήσω τη Νίνα. Είναι η ηρωίδα που παρουσιάζεται στο βιβλίο μέσα από ένα μακροσκελές γράμμα που στέλνει στην Ιφιγένεια. Είναι το πρόσωπο αυτό που αντιπροσωπεύει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της κεντρικής ηρωίδας. Υπήρξαν μαζί από παιδιά, χάθηκαν για λίγο, ξανασυναντήθηκαν σαν να μην έχουν αποχωριστεί ποτέ. Η Νίνα ενσαρκώνει τα μυστικά του παρελθόντος και τα όνειρα για το μέλλον. Παρόλο που έχει κι αυτή τα θέματά της που τη βασανίζουν για χρόνια, είναι διατεθειμένη να παλέψει με τα δικά της φαντάσματα και να ξεπεράσει τον εαυτό της, κι αυτό το πετυχαίνει κυρίως μέσα από τη ζωγραφική. Και όπως χαρακτηριστικά λέει στο γράμμα της: «Μπήκες στο δωμάτιό μου και με βρήκες να ζωγραφίζω στον τοίχο γλάρους. Πού είχαν πάει οι σκύλοι που ζωγράφιζα ως τότε; Ένας τοίχος γεμάτος γλάρους. Επιδρομή πουλιών, όπως στην ταινία του Χίτσκοκ. Οι καμβάδες που άλλοτε έπνιγαν το δωμάτιό μου δεν υπήρχαν πουθενά. Είχα ανάγκη από μεγαλύτερη επιφάνεια για να εκφραστώ ή, τέλος πάντων, για να πετάξω».
Δώστε μας μια φωτογραφία, δική σας ή άλλων, αναλογική, ψηφιακή ή διαδικτυακή, που θα ταίριαζε στο βιβλίο σας και γράψτε μας γιατί.
Είναι οι «Σταχολογήτρες» του Jean-Francois Millet, στον οποίο αναφέρεται η Ιφιγένεια προς το τέλος του βιβλίου. «Θα μου κάνει δώρο έναν πίνακα του Μιγέ. Αυτόν με τις γυναίκες που μαζεύουν στάχυα. Για πόσο καιρό ακόμα οι γυναίκες στον πίνακα θα αντέχουν έτσι, σκυμμένες, παραδομένες στο ένα και μοναδικό έργο της ζωής τους;» αναρωτιέται, καθώς την προβληματίζει πολύ αυτή η αέναη επανάληψη των στιγμών – απλών και καθημερινών στιγμών- που στο τέλος όμως οδηγούν (ή θέλει να πιστεύει ότι οδηγούν) σε έναν μεγάλο σκοπό στη ζωή.